از دِه که دُر اچـِم لـُو وَ دریا یا گـَهدِم یا سرحَد و کِبله که بکنم.هر جا و هر مکانی وَ هر خشی و جهونِنی که بـِه ، انگار مُسُو چُن دیکـَی پسین لِچ آستوگِ خونـَی هِشتنـِ بُوامو شـَستـَه، یبه. وختی اِ دِه اُداد خوت دور اَدَبـِه یَک جـِـِری یاسَهِ اِن دِهنو تـَدَبـِ که انگار یاسَه بهشت تابُدِی.
ان دنیانو انگار بُری تـَکـُش دِرازه اُ تی اُن خارجی که اگت حالـَ هرجاش از شرق تا غرب و شمال تا جنوبش اثری یا نشونه ای از یک چی مُن خومو اَبـِنِم ماه مودَبه ،انگار گـَهی مونِدِدِه . خدا نکو تـِی دیار خـُربَت یک اَچُم زَبـُنی بـِبـِنـِم انگار پُشت مُو کـُه سَوُز ابــِه و زمِن زر پامو سخت و کایـِم اَدَبـِه. ولی وختی لـُو وا دِه خـُت کـِ اکنِه اولین جـَی که وَ زَبُن خـُت گپ زَتِهت ماه تِدَبه اُ چُن مُرخیزَی‌اِ که انگار از کـَفـَس ول بُده تا بـِرَسِه دُم کـَلَتی کـُهنـَی بُوَیی که شِتِک گـُت بُسته یانه چو اگذری .
اِنگواِ که هیچ جا دِه اُداد و سایه دُوَر هِشتِنِه خونـَی ِ بُوا و باگـَپُت یَـَـبـِه...
*متن به لهجه سدهی از گویش خنج در زبان اچُمی
