رمضون هم رسی.رمضون
خشی نکی.که مُگه دلیا اَیک نزیک اواکن..تا سحری شونوسسو ..پا و پای کسات همساده
چدو و اندو...
پچی چش خومون و
دلمون و دستمون و کَرَم مون بکنم...اسال کمی سخت تر از مگه بر خیلیا ان..
حواسمون بیت کسی
گشنه نوامنیت در حالی که سُر سفره رنگین ما هزار نقش و نگارن...
گوشمون و چشمون ا
منیا که و بوی خوراک خوشون سیر اواکن و اشکم خالی سر ا زمن انسن بیت...
رمضونتون
خش.دلیاتون پاک و خدا جاری زندگی موگی تون بیت...
شعر زیر از اسلام
مظفری شاعری خش گپ از گوده ی بستک ان..
رَمَضون
بُشِ آفتاب وَدی، از پسِ برکه دوزور
شفق سرخ اَدَدای، خَوِر از وقت فطور
سردی شِونم اَزَتای رنگ سُرخابی اَ دشت
اَ تکلّا چونِ موج، دهَه و بهمنِِ مست
مسجد از پیر و جَوون، پُر بُده تا دَمِ در
لِه شِوِستون، کفِ صحن، شَط کَتِه سرتاسر
تََی هِن از گفت و شنود، غرق در کَیف و خَنَه
تََئده هم خسته کار، شَل و شَهمات و گَنَه
بِچِیا جَعم هِستِن، دور شَط با گِرِنی
جلوِ آغو وَدی، دیخِ گرم و شِرِنی
تَوَلِِز از رُوِ لُز، نُخود از مَئلَه بَرا
سِرَه زیر از هَمه سمت، برکت پاک خدا
نُونِیا گرم و تَزَه، هارمَیا گِرد و جُوُن
چَشِیا خیرَه به شَط، گُشِیا مَعطلِ بُنگ
آغو فریاد که هی، تو بِچو داد مَکَش
ممّد هُو گرم نِبو، اَمَت از پیپ مَبَش
همَه جَعم از گَپ و خُرد، غَلبَلا هِن وَرِ شَط
منتظر تا بِرَسِت، هارمَیا از تِه گُلَت
وقت تکبیر امام، صبریا هَرمَه خَلاص
تَی شَ پِنجِن بُشِ نون، تَی اَبِت دست اَ گِلاس
شور و شوقی که اَپان، ناشو وُردَه اَ زُبُن
گر تو هم اهل دِلِش، بِدو مَئجِت دَمِ شوم
شفق سرخ اَدَدای، خَوِر از وقت فطور
سردی شِونم اَزَتای رنگ سُرخابی اَ دشت
اَ تکلّا چونِ موج، دهَه و بهمنِِ مست
مسجد از پیر و جَوون، پُر بُده تا دَمِ در
لِه شِوِستون، کفِ صحن، شَط کَتِه سرتاسر
تََی هِن از گفت و شنود، غرق در کَیف و خَنَه
تََئده هم خسته کار، شَل و شَهمات و گَنَه
بِچِیا جَعم هِستِن، دور شَط با گِرِنی
جلوِ آغو وَدی، دیخِ گرم و شِرِنی
تَوَلِِز از رُوِ لُز، نُخود از مَئلَه بَرا
سِرَه زیر از هَمه سمت، برکت پاک خدا
نُونِیا گرم و تَزَه، هارمَیا گِرد و جُوُن
چَشِیا خیرَه به شَط، گُشِیا مَعطلِ بُنگ
آغو فریاد که هی، تو بِچو داد مَکَش
ممّد هُو گرم نِبو، اَمَت از پیپ مَبَش
همَه جَعم از گَپ و خُرد، غَلبَلا هِن وَرِ شَط
منتظر تا بِرَسِت، هارمَیا از تِه گُلَت
وقت تکبیر امام، صبریا هَرمَه خَلاص
تَی شَ پِنجِن بُشِ نون، تَی اَبِت دست اَ گِلاس
شور و شوقی که اَپان، ناشو وُردَه اَ زُبُن
گر تو هم اهل دِلِش، بِدو مَئجِت دَمِ شوم
همگی رمضون خشی و نکی تون بیت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر